Mijn hele leven lang heb ik al het gevoel gehad dat ik ‘anders’ was dan alle anderen. Ik voelde me vaak onbegrepen. Het was alsof ik er niet bij hoorde, alsof ik niet paste in deze wereld. Alsof ik niet normaal was en er iets aan mij mankeerde. Ik had als kind al regelmatig last van buikpijn, misselijkheid en moeheid. Vaak kreeg ik te horen dat ik me niet zo aan moest stellen. Naarmate ik opgroeide werden die klachten alleen maar heviger. Er volgden onderzoeken in ziekenhuizen, waar nooit een aanwijsbare oorzaak werd gevonden. “Het zit tussen je oren”, werd er tegen me gezegd. Daar kun je niets mee als kind, en als volwassene ook niet.
Op mijn twintigste was ik voor het eerst overspannen, en daarna ben ik nog een aantal keren overspannen geweest. Ik krabbelde steeds weer op, maar als het ‘werkende’ leven weer liep, ging het met mij langzaam aan weer minder. Ik deed mijn best, gaf altijd meer dan 100%, tot het niet meer ging. Dan moest ik weer afhaken.
Toen mijn oudste dochter werd geboren, op mijn 23e, besloot ik om thuis te blijven en er voor haar en de kinderen die er nog zouden komen te zijn. Zodat ik in alle rust, mijn aandacht en energie aan hen kon besteden. Dat was wat mij betreft een goede beslissing toen. Ik deed mijn best een goede moeder te zijn voor hen. Toch had ik het gevoel dat ik daarin tekort schoot.
Pas op latere leeftijd besefte ik dat ik gevoeliger ben dan de meeste mensen. Dat ik emoties, spanning en pijn van anderen kan voelen. Dat ik me altijd aanpaste aan mijn omgeving, zonder daarbij rekening te houden met mijzelf. Kortom, ik ben ‘hooggevoelig’. Als je niet weet hoe je daar rekening mee kunt houden, dan kan de wereld nogal overweldigend overkomen. Alsof je keer op keer overspoelt wordt door een enorme golf, totdat je kopje onder gaat.
Je kunt waarschijnlijk wel begrijpen dat de 4 kinderen die ik heb mogen krijgen, allemaal gevoelig zijn. De een meer dan de ander, en ieder op zijn/haar eigen manier. Hoe kun je nou je kinderen hiermee leren om te gaan, als je zelf niet eens weet hoe dat moet? Twee van hen zijn, net als ik, binnenstebuiten gekeerd in het ziekenhuis, met als uitkomst: NIKS. Ook zij hebben psychologenpraktijken vanbinnen gezien. Ik probeerde hen te helpen op de enige manier die ik op dat moment kende. Zoekende naar handvatten om hen en mijzelf houvast te geven en steviger op de benen te staan. Zij voelden zich daar niet goed bij en ik ook niet. Want diep van binnen wist ik eigenlijk wel dat er niets mis was met hen. Ik heb daar veel van geleerd. Beter gezegd: “Ik heb van mijn kinderen veel geleerd”. Zij hebben mij de ogen geopend.
Ondertussen wist ik wel dat zowel ik, als zij gevoeliger zijn dan de meeste mensen. Ik zag hoeveel invloed het heeft op een kind, als je als ouder niet goed in je vel zit. Dat het belangrijk is om goed te luisteren naar je lichaam en rekening te houden met hoe jij in elkaar zit. Ik besefte me dat het voorbeeld dat ik mijn kinderen gaf, niet was wat ik ze wilde laten zien. Dat heeft mij een enorme boost gegeven en aangezet om dingen te veranderen in mijn leven. Hoewel ik op dat moment echt in een diep dal zat, voelde ik mijn zelfvertrouwen groeien. Ik wilde hen laten zien dat je goed bent zoals je bent, dat je prima kunt functioneren als je hooggevoelig bent, dat je meetelt en jouw gevoeligheid juist van grote waarde kan zijn voor jouw omgeving.
Als ik als kind
geweten had dat ik hooggevoelig was, als mijn ouders hadden geweten hoe hiermee om te gaan, dan had mijn
leven er waarschijnlijk heel anders uit gezien. Minder
minderwaardigheidsgevoel, verdriet en eenzaamheid. Minder het gevoel
altijd tekort te schieten of anderen teleur te stellen omdat ik niet
voldeed aan de algemene verwachtingen, niet paste in het algemeen
aanvaarde plaatje. Minder mezelf tot het uiterste drijven uit drang
naar erkenning van anderen. Dan had ik mijn kinderen van begin af aan dingen bij kunnen brengen, die ik nu niet heb gekund.
Tijdens mijn groeiproces heb ik ervaren hoeveel positieve aanraking doet voor zowel het lichaam als de geest. Het helpt je om je op je gemak te voelen. De huid is de grens tussen jezelf en de wereld. Als je aanraakt of aangeraakt wordt voel je zowel binnen- als buitenwereld. Binnen en buiten raken elkaar en je huid bemiddelt hierbij. Via de tastzin onderhouden we voortdurend contact met de buitenwereld. Onze tastzin hebben wij dus nodig om onze plaats in de wereld in te nemen. Via de tastzin onderscheiden we ons van en verbinden we ons met de wereld. Iemand die goed in zijn vel zit, treedt de wereld graag tegemoet. Hij is nieuwsgierig en leergierig. Hij heeft genoeg vrije energie om veel verschillende indrukken te onderscheiden en zich ermee te verbinden.
Aanraking is een onmisbare sleutel tot gezondheid. Een zachte aanraking kan veel doen voor het welbevinden van een mens. Massage kan daardoor heel goed helpen om zowel lichamelijk als geestelijk in balans te komen en te blijven. Mij heeft het enorm geholpen om mijzelf weer op poten te krijgen. Daar was ik zo van onder de indruk dat ik het zelf wilde leren toepassen, zodat ik ook anderen kon gaan helpen hun balans te vinden. Ik ben opleidingen en cursussen gaan volgen op het gebied van Ayurvedische massage. Ayurveda is de oud indiase gezondheidsleer die zich erop richt het evenwicht te bewaren tussen lichaam, geest, ziel en zintuigen. Daarom spreken juist de Ayurvedische massagevormen mij zo aan. Ook de kindermassage en metamorfosemassage sluiten daar mooi bij aan.
Door mijn eigen
ervaringen, mijn gevoeligheid en de kennis die ik heb, kan ik jou en
jouw kind helpen in balans te komen. Jij bent geen vreemde eend! Jij
bent goed zoals je bent!
Hoe fijn is het om dat te kunnen ervaren.
Wees trots op wie je bent!
Bellen of mailen? Hier
vind je mijn contactgegevens
© 2024 Patricia Stijntjes
Privacy
Algemene Voorwaarden
KvK 68714653 gerealiseerd door Patricia Stijntjes