Zelf heb ik 4 kinderen van 25, 22, 18 en 15 jaar. Als ik jaren geleden had geweten wat ik nu weet, dan had ik veel moeilijkheden en klachten kunnen voorkomen. Ik was mij er heel lang totaal niet van bewust, dat jouw kind je een spiegel voor kan houden, waardoor je van hen kunt leren. Laat staan van het feit dat mijn innerlijke wereld zo'n invloed kon hebben op hun gedrag en gezondheid. Gelukkig weet ik dat nu wel. Mij heeft deze kennis veel gebracht en ik hoop dat het jou ook kan helpen.
Wat spiegelen onze kinderen ons?
Door hun gedrag, spel, dromen en zelfs ziekte spiegelen kinderen jouw gedrag, maar ook jouw innerlijke wereld.
Als je goed kijkt, kun je dus veel van ze leren.
Kinderen DOEN niet wat jij zegt, maar DOEN wat jij DOET. Alles wat een kind wil is liefde ontvangen van zijn ouders. Door jouw gedrag te kopiëren, vraagt het eigenlijk: "Kijk, ik doe wat jij doet. Zie je me nu?" "Herken je in wat ik doe, wat jij doet?"
Jouw kind kopieert 'helaas' niet alleen jouw leuke eigenschappen en gedrag, maar juist ook de dingen waar je moeite mee hebt. Ze spiegelen dus ook de dingen waarvan jij je niet bewust bent. Je zogenaamde blinde vlek. Het zijn de dingen die bij jou niet tot
ontwikkeling zijn gekomen. Ont-wikkelen betekent dus de wikkels eraf
halen, blootleggen. Het voert terug naar jouw kindertijd, naar wat jij
hebt moeten wegstoppen, ontkennen, zo zeer dat je het je niet meer
bewust bent.
De grote emoties zoals verdriet, boosheid, angst worden vaak
door kinderen gespiegeld. Een boos kind dat voortdurend woedeaanvallen
heeft die uit het niets blijken te komen. Als de ouder in de spiegel
kijkt en ontdekt ( dus niet langer toedekt!) dat er binnen in hem/haar
nog steeds een kind zit dat niet boos mocht zijn, kan deze, door het zich
bewust te worden, gaan werken aan het helen van dat oude stuk. Als de
woede eruit mag komen zien we dat het kind ineens niet meer zo boos is.
Het hoeft ook niet meer gespiegeld te worden.
Kinderen zijn zich niet bewust van het feit dat zij spiegelen. Doordat ze zo verbonden zijn
met hun ouders laten ze je bijna automatisch jouw onbewuste processen zien door
gedrag, dromen, spel en zelfs door ziekte. Doordat kinderen zo graag
willen dat hun ouders leven in plaats van overleven, fluisteren ze ons
boodschappen in. Neem het kind dat moeite heeft met zijn ontlasting, dat
maar niet wil komen en de daarbij behorende buikpijn en huilen. Wat kan
de ouder niet ont-lasten? Welke last draagt de ouder mee( onbewust),
wat maar niet naar buiten kan komen( geuit worden) en welk verdriet ligt
daaraan ten grondslag?
Ook jouw bewuste gedrag kun je in jouw kind terug zien. ben jij gejaagd, dan zal je kind zich ook snel opgejaagd voelen. Ben jij ergens angstig voor, dan zal je kind je angst overnemen. Denk dus vooral niet dat je het voor de gek kunt houden. Je kunt wel doen alsof er niets met je aan de hand is, maar als jij je niet goed voelt, dan merkt jouw kind dat. Door bijvoorbeeld vrolijk te doen, terwijl je eigenlijk verdrietig of heel erg moe bent, geef je een verwarrende boodschap af aan je kind. Ze voelen dat je verdrietig of moe bent, maar jij bevestigd dit niet. Hierdoor zal het ervaren dat het niet klopt wat het voelt. Dit helpt niet in het vertrouwen van hun eigen gevoel.
Het is belangrijk dat wat je zegt en doet op één lijn ligt. Erken de emoties die je hebt als je kind in de buurt is. Als je verdrietig bent, wees dan verdrietig. Het is niet erg als je kind merkt dat je je even rot voelt. Veel verwarrender is het als jij je stemming verbergt door onecht vrolijk gedrag. Als ouder kun je je kind stimuleren goed met emoties om te gaan door het zelf te laten weten dat je verdrietig, boos of blij bent. Dat betekent natuurlijk niet dat je kunt gaan schreeuwen als je boos bent, maar je kunt het wel benoemen. Daarmee leer je hen dat emoties er mogen zijn maar dat je er wel verantwoordelijk voor bent hoe je ze uit en hoe je ermee omgaat.
Wat vragen onze kinderen van ons?
In verbinding zijn met jezelf en met het kind in jezelf. Dat is wat kinderen van ons vragen. Kinderen voelen dus waar de ouders iets heeft laten liggen. Eerst fluistert een kind heel zachtjes je oor, daarna, als je het niet oppakt, gaat het schreeuwen en zie je dat de problematiek steeds erger worden. Ten slotte gebruiken ze de megafoon om duidelijk te maken dat het hen ernstig is dat jij als ouder bereid bent te kijken naar jouw eigen inwendige processen.
Het is dus eigenlijk een cadeau dat kinderen ons confronteren. Maar dat is het wel: confronterend. In de spiegel kijken, daar heb je lef voor nodig. En soms ook iemand die met je meekijkt en jouw innerlijke wereld helpt te doorvoelen.
Veel gedragingen bij kinderen verdwijnen, als ouders aan zichzelf gaan werken. Kinderen laten dat direct zien in hun gedrag. En wat zijn ze je dankbaar! Dankbaar dat je echt gaat leven.
Ik wens je een fijne dag!
Bellen of mailen? Hier
vind je mijn contactgegevens
© 2024 Patricia Stijntjes
Privacy
Algemene Voorwaarden
KvK 68714653 gerealiseerd door Patricia Stijntjes